eğlensizlik prensibi 002

gayrıresmi bir ezginin

sol anahtarı üzerine kabuk ‘ağlamıştı

yaralarımızı döktüğümüz çerçeveler...



ve kendi duvarımın resmine astığın yalın ıslıkların,

ayaklarımın altından dökülüp giden kum taneleri yerine bıraktığı;

vurdumduymaz bir zamanı izliyordum gözlerinde...



tozlanmış hayallerini ânıma resmetmek,

bir kum saatinin bozuk yelkovanına çaktığı takma isimler kadar verandalı bir sabaha bastıkça,

avazı çıktığı kadar çatırdayan göğüs kafesimin suskunluğuydu benim için...



geçerli bir kaç harf seçip,

geçersiz belleklerini ayıklıyordum kalbimden...



kaç gecedir ki gölgeme hapsettiğim,

bana senden daha adaş gerçekliğinin yongasıyım...



nem tutmuş yanlarıma çürüyüp,

dem tutmuş yaşlarıma ürküyordum...



ve resmettiğin onca sanatsallığın arkasından tükettiğim şarkıların içinde;

bestesi güftesinden ağır ince belli notaları resimsiyorum eşgallerime...



ellerinde öldürürken sol yanımı,

resmiyetsiz bir gardiyanı diriltiyordun sigarımın kederinde,

ve ciddiyetsiz bir kalple uzağına gömdüğün duvarlar ardına sığınıyordum,

kendimi ulu orta bırakıp yine kendimden kaçıyordum...



ellerinin arasında tutamadığın bir külün rüzgara yenikliği ne zordur bilirsin...



yarına çalan zillerin ardından belki dünlere kurusıkı bir kaç harf bezendirebildiğim düğümler,

dilimde yeni çözümlenmişken;

kim ki yanlış bir adımdan öte kendi bilmediği yapraklarının en dökülmüş baharlarında kurutacak kendini yelkenlerine...



ve biz öylece durup sadece kendimize kanacağız...



her şeyimizle seveceğiz dünyayı...



kimse bilmeden...

kimse görmeden...



öldüreceğiz kendimizin şakağını en derin eşgallerimizde...




(not : anlatım bozuklukları bilerek konulmuştur)

eğlensizlik prensibi 01

üstü kapalı bir kalbin,
mikrop kapmış kaşıntılarında çevrelerken çehremi;

kenarları intihar kırıntılarıyla tıkanmış gözlerine,
yüzüstü bir kaçamağın kasıntı cümlelerini çerçeveliyordum.

sen her gün olduğun gibi sanatsal güzelliğini mahrum bir geçmişe bırakırdın,

bense her gün öldüğüm gibi karamsar bir güvenin yağmurlarını elerdim geriye bıraktığın adın'larından.

hayali kendini asmış bir bedenin,
kurt düşen yarımlarında gülümserdik beraber,

ve atkısız bir kaşkolun,
elma şekeri günlüklerinde ezerdik sözlerimizi,

ezberlediğimiz yabancılardan çok daha sonra dinlendirip,
içindeki yalancı kelimeleri daha iyi içebilmek için.

hep yalancıydık aslında birbirimize,
hep yabancı olduğumuz gibi...

ve hayatın bizden öte bir kelime dahi etmesine katlanamazken,

en çocuk yanımızı verandalara değişir,
gıcırdayan ayaklarımızın yerine atlı karıncaları giyerdik...

hep dönerdik çevremizde, kendi etrafımız nedir bilmeden...

ve bir gün kaçtığımız kaderin cümleleri,

açamadığımız ilaç kutularının dirençli halleri kadar renk değiştirecek yüzlerimizde, biliyorum...

arayamadığımız kendimizin yerine araklayamadığımız düşleri koyup, yine susup...

hiçbir şey söylemeden birbirimizi kendimizin uzağına gömeceğiz...

Gündüz Düşlerim 001

alışagelmiş sözcükleri bile etiketleyip,


geçmiş deneyimlerinin anımsayışları içerisinde kullandıkları halde;


kendilerini geçmişin ürünü olan düşüncelerinden


ve bu düşüncelerin koşullanmış sonuçlarından kurtaramayan insanların,


özgürlükten, sevgiden, sevinçten ve mutluluktan bahsettiklerini gördüm.






şimdi;


herhangi bir sözcüğü kullanırken;


o sözcüğün,


-daha önceki izlerin, eskinin koşullanışlarının, bu koşullanmanın ürünü olan anılarının, anılarıyla oluşturdukları ön yargılarının, önceden oluşmuş fikirlerinin, birikmiş deneyimlerinin, bireysel ya da toplumsal etkilerle oluşturulmuş kararlarının, etiketlerinin, imgelerinin,vs etkisinde kalmış-


kendi zihinlerini,


nasıl bir esarete, geçmişe ve koşullanışa hapsettiğini bilmeden;


ânı deneyimlemek, yaşamak, hissetmek yerine;


kendi varlığını şimdide zannedip, eskinin koşullanışlarıyla;


geleceği (yani yeni olan ilişkiyi) tasarlamak için, sürekli şimdiyi (ânı) kullanan bir beyin;


canlı, etkileşimde olan, ve sürekli tazeliğini koruyan "şimdi"yi deneyimleye bilir mi ?


güneşin tazeliğiyle oturduğu bir kayıkçı iskemlesinde, balkırına dans eden denizin farkına varabilir mi ?






demek istediğim hiç bir koşullanış süreci altına girmemiş, sözcüklerle etiketlenmek için geçmişi kullanmayan, canlı etkileşimde ve ânın ilişkisi içerisinde olan, bilinmeyeni bilinenin izleri içerisinde tanımaya çalışmayan, yeniyi eskinin koşullanışlarıyla keşfe çıkmayan, onu eskinin cümleleriyle kurmaya çalışmayan, zihinin anlama içgüdüsünün bir tepkisi olan düşünüş sürecinin esaretinde olmayan bilinçler;


umut ışığı taşıyan bir doğruluğun, iyiliğin, sevginin ve en önemlisi sevincin bir parçası olabilir.


ama bu süreç tam bir kendinin farkında oluş sürecidir.


ama insanların bir çoğu bu süreci özgürlük adı altında kendi özgürsüzlüklerine hapsederler.


her zaman dediğim gibi;


özgürlük -sevgi, iyilik, mutluluk, merhamet, sevinç, adı her "şey" olabilir yeter ki etiketi olmasın- ;


insanın doğumuyla başlar, sonra zamanla etkileşimler halinde kendi içine doğru hapsolur.


sevgiler.









Deniz YILDIZ

yağmurlar susardı yıldırımlarına...

'etlerimi tırnaklarıma intahar eden tüm bu ölümlere mi alışmıştım?

yoksa artık

ces'etlerini acılarımdan mı tanıyordum.

bilmiyorum...

ölümlü bir bedeldi asıl sana dayanamayan,
ces'ar'eti morarmış bedenim değil!

parmaklarındı kanıma mürekkep kondurmayan...

karnıma saplamadığın her bıçak;
etini yara açmayan iltihapların arasından;
sırtımı anılarına yaralayandı.

hep derdin ya susarak;
"sırrını yalanlamadan suçuna asan her tutsak;
sınırını yakalanmadan aşan her kursağın gölgelesine takılır ya;
işte öyle ölür insan insana" diye...

işte

son nefesime bıraktığın tüm bu soğuklar,
nefesini âna çürüten bir soluğun anıları olalı beri;

dudağıma bulaştırdığın her zifire;
fitili damağına yapışmış dumanlar fısıldıyorum.

avazıma takılan mezarlar bile
en leş y'ânımı çürürken ay'az'ına;

en eş yarın olup,
nasıl itebilirdi ki insan kendini senden aşağı?

-sesine sessizliğiyle kazdığı çukurlara düşmemek için.-

ve nedense hep,

leşi benzerimde bulunan;
beti benzinden ağır faillerime,

beni infaz ediyordu zaman.

yine öldüğün,
yeniden kördüğüm,
asıl körlüğün,
aslını gördüğüm,
hep sen oldum...

meğer zaman; renkleri, kokusundan tanırmış...

. . .   . . .   . . .

. . .

kısacası;
bazen bir koku zamanı bile değiştire bilir.
kalbini dört açıp, gözlüklerini ararsın;
sevdanı bıraktığın yerden...

yine de insanlar;
gözlerinin üstüne basmadan geçmezler.
geçemezler işte...

                                                     ©Deniz YILDIZ

rimellerinden yanaklarım akıyor

günlerden uçurtma!


yine bulutlara bağladığımız renkler gurulduyor.
 
aşk karnına aldığım hiç bir yol ayrımı, (hiç bir) ili(ği)ne isabet etmiyor.
              
asıl hiç başına kaldığın tüm yollar, terkediyor beni bu şehirden.        
aslı her yaşıma çıkan.
aklı çıkmaz sokaklar döküyorum ardına.
ar'a'dı'ğı'nda sol'ma'mak için.
                                
sevdası kuru(ş)muş dikenlerden, kursağıma yapışanlarını ayırıp;
tadımı damağına fısıldadığım dudaklarımla eriyor dilin.
hissediyorum.

bir an,
hecelerim sana yarılanıyor.
en az,
gecelerini bana hecelediğin kadar oluyorum...

sonra yine,
kararsızlığımı elma şekerleri aralıyor.
lezzetimi yakınsızlığımın ayak ucuna bırakıyorum.

kalıyoruz...

çiseleyen yıldırımların bile yıldırmıyor artık karanlıkları.
erkenden sabaha kalkıyor "yarın"lar.
önce geceyi uyandırıp;
diğer yarıma,
-tam zamanında- geç kalmak için söndürüyorum rüyalarımı.

bulutlara damlaların düşüyor.

sonra
ucu kaçmış balonların ilmeğini,
bileğini, hep tersten kesen şemsiyelerime çözüyorsun.

kendiliğinden açılan yağmurlar;
nasılsa yılgınlıklarımızı da içinde barındırır diye,
nasılda ağırlaştırır ertesi zamanları, bilirsin.

y'üzüle y'üzüle ölmek kadardır aslında hayat.
s'üzüle s'üzüle yaşamak kadar olmasada,
yalnızlığı kadar kadavradır insanın idamı.

o yüzden,
biz hep,
cesetlerimize yanlışlığı arattırılan olduk birbirimize...

çimlere basmazdık ya hani,
bilinenin bilmediklerimizdeki aksiydi bizimkisi.
ama yine anlayamayan biz olduk.

ve kapandıkça büyüyen yaralarımız vardı,
oysa ne zaman elimize 'bir demet yasemen' geçse,
önce renklerden başlardık koklamaya.

destesi güftesinden ağır şarkıları avuçlar,
en çok da topladığımız papatlaylardan korkardık.

içimize ç'akan y'oncalığımıza ağlamasaydı şimşekler,
temizleyen biz olmayacaktık k'ânımızı.

yağmurun yağmaladığı gürüldeyişlerimiz,
aktığı kan(l)dırım'lardan hıncını bizle almayacaktı.


şöyle görmediğim bir yere, yanlışlıkla düşmüş olsan şimdi.
sonra hiç beklemediğim bir anda avcuma gelse yalnızlıkların,
seni bulsam.

rimellerinden yanaklarım akmasa...

belki balonları gecelere katlayıp,
kaçan tüm iplerin elma şekerlerini,
uçurtmalara bağlardık.
şemsiyelerimiz gölgesine yağardı.

belki bu sefer;
"biz"lerden gün olurdu zaman...

şimdi son baharlar dökülüyor yüzünden.

kim bilir, kaç insana astın dallarını ?
suratını yokluğuma as(a)madığın kadar.

kılcal seva(p)'t'larını sana törpülüyorum.

dargınlığını teğet geçen gönüllerden,
damara denk gelmesi beklenmez, bilirsin.
bu yüzden,
kalbimin arasına kaçan tüm kurtanelerini ayıklıyorum
kendi'biz'den.

yaşamadan ölsek...

bir sevgi çalsa da, dinlesek şimdi.

dudaklarımıza yapışan ezgileri tokuştursak.
üflemeden içtiğimiz tüm mumlar; bir aşka daha sönse.
kuyruklu yalnızlıklıklarımız dillense...

dillense de;
dışını içine geçirdiğimiz dileklerden gökyüzlerimiz kaysa.

içimizden geçen yıldızları da yanımıza alıp,
sabahı güneşine batan ufuklara bağlasak bileklerimizi.

hesabı ödemeden kalkarsak ikimizden;
(k)ânımızla ödediğimiz ecelleri, terlerimizle boyayabiliriz diye.

karanlığı zifirini aydınlatan renklerden, toplasak yine baharı.

bir sevgi çalsa da, dinlesek şimdi.

ihanetini idamlarımızla intihar eden sarılmalar,
kefe'n'lerini hükmümüze yırtmadan hemen önce.

mırıltılarını (c)ânlarımızla ödeyen kadehler,
borçlarını suskunluğumuza kırdıktan hemen sonra.

bu sefer;
ölümü canlandırmadan,..
cesetlerimizde soğumadan...
yaşamadan ölsek...


                                                                       ©Deniz YILDIZ